Verdriet

Ik ben bang, voel mij alleen,
waar gaan mijn gedachten heen.
Zo klein en zo nietig,
en vreselijk verdrietig.
Verdriet, zoveel zo intens,
teveel om te dragen voor “n mens.
Vragen, vragen vragen,
kan ik dit leed wel dragen.
Waarom dit lijden,
ben zo moe van het strijden.
Ik wil warmte, en geluk,
waarom gaat er zoveel stuk.
Toch probeer ik door te gaan,
ik heb mensen die naast mij staan.
Door dik en dun steunen zij mij,
een glimlach, een gebaar dat maakt mij blij.
Onvoorwaardelijke vriendschap is hun doel,
ja vriendschap, liefde een warm gevoel.
Ik heb toch wel wat geluk,
want,,,deze vriendschap gaat nooit stuk.


Patricia  1985  ©  2003