Het lege nest.

Met een bakkie troost in haar hand, want zo voelde het wel, dacht ze terug aan de dag van gisteren.
Net had ze nog even door het huis gelopen, het was zo stil, zo ruim ineens, twee kamers helemaal leeg, wat zou ze daar nu mee gaan doen.
Wekenlang hadden ze vol gestaan met dozen en andere spullen en nu was het leeg…héél erg leeg.
Niet alleen de kamers waren leeg, maar ook haar hart…
Het voelde alsof ze iets verloren had, iets kwijt was geraakt wat ze nooit meer terug zou vinden en dat deed haar pijn..
Gisteren was het de dag dat hun laatste kind het nest, zoals dat werd genoemd, had verlaten.
Een beetje weemoedig staarde ze nu voor zich uit.
Haar man was aan het werk, die had er minder last van. Voelde geloof ik toch anders, volgens zeggen, voor een vader dan voor een moeder.
Hun laatste kind was dus nu ook het ouderlijk huis uitgevlogen.
Ze had zich er wel op voorbereid in zoverre je dat kon doen. Wist dat het komen zou, had het al eerder meegemaakt met de andere kinderen.
Maar dan was er toch nog altijd wat leven in de brouwerij gebleven. Nu was dus de laatste vertrokken.
Nu zat ze hier alleen. Natuurlijk, dat had ze elke dag al gezeten maar….. nu géén was meer, géén gemopper over de harde muziek en ruim je kamer eens op. Niet meer samen naar de stad, gezellig aan een terrasje zitten.
Niet meer gezamenlijk met vakantie, waar ze hele leuke tijden hadden beleefd.
Dit alles was nu over. Alles was nu netjes en stil.
Ze had altijd gedacht dat ze er aan toe zou zijn. Maar nu het zover was viel de stilte om haar heen en wist ze er geen raad mee.
Het was pas een dag, het zou wel wennen, maar toch het was allemaal zo anders.
Zo was het met de andere kinderen ook gegaan. De band werd anders, je beleefde de dingen van elkaar niet meer van dag tot dag.
En dingen gingen aan je voorbij.
Ze sloot haar ogen en zag alles weer aan zich voorbij gaan. Van de kindertijd, de luiers, de schooldagen en de vakanties.
De pleisters op de kleine wonden, de kwartjes onder het kussen als er weer een tand uit was.
Ze hadden het fijn gehad en had een fijne band met de kinderen.
Maar nu werd alles toch anders en moest ze zich gaan voorbereiden op een andere indeling van haar tijd.
Gelukkig had ze de foto albums nog hier gehouden. Dan kon ze nog af en toe de tijden laten herleven als ze het er te moeilijk mee zou krijgen.

Ze was weer een fase verder in haar leven

Het zou stil worden  in huis ….heel erg stil.


Mar Klavier 2004 ( Patricia )  © 2004