Verstopt.

De vrouw keek een beetje radeloos haar man aan. Ze waren erg verdrietig, niet omdat ze gingen verhuizen naar een verzorgingshuis, want daar hadden ze vrede mee.
Het kon niet anders, veel dingen konden ze immers niet meer.
Nee…. het ging om hun “ poes”, Moortje,
Moortje was al 7 jaar oud en vanaf dat hij klein was bij hun.
Maar hij mocht niet mee, het was verboden om dieren in het tehuis te hebben.
Ze hadden nog twee weken om een oplossing te vinden. Kinderen hadden ze niet dus daar kon hij niet naar toe.
Hun kennissen waren ook allemaal oud, of zaten vaak met het zelfde probleem dat ze hun diertje niet mee konden nemen. Of wilden geen dieren meer.

Het was avond en ze zaten t.v. te kijken. Er was een film waar kinderen een hond hadden gevonden maar die niet mochten houden van hun ouders en verstopten die nu voor hun.
De man keek naar de vrouw, net op het moment dat zij naar hem keek.
Ze lachten naar elkaar en wisten wat de ander dacht, geboeid keken ze verder wat er allemaal gebeurde in de film.
Die nacht gingen ze allebei een stuk gelukkiger slapen.

Veertien dagen later kwam de verhuiswagen. Alles stond netjes ingepakt daar hadden ze wat hulp bij gehad en de kat ging naar het asiel vertelde ze aan iedereen.
Ja, ja, ze wisten wel dat ze niet helemaal de waarheid vertelden maar ach een klein leugentje om.. hun.. bestwil mocht toch wel.
Wie deden ze er nu kwaad mee, niemand toch!!
Alles werd netjes overgebracht, ze hadden al kennis gemaakt met de mensen die vlak bij hun in het tehuis woonden. Ze wisten niet hoe snel ze iedereen die hielp weer de deur uit moesten krijgen.
Twee doosjes stonden er nog en die zouden ze zelf uitpakken hadden ze gezegd.
Toen iedereen vertrokken was en ze de deur achter de laatste mensen met een zucht dicht konden doen, pakten ze snel de twee doosjes uit.
Ha, daar was Moortje, hij likte de hand van zijn vrouwtje, hij was blij dat kon je zien.
Hij ging lekker voor het raam zitten en keek naar buiten zoals die dat thuis ook altijd deed.
Zo te zien was hij al gewend.

Een week later kwamen ze de buurvrouw tegen. De vrouw vroeg of zij ook af en toe een kat hoorde miauwen.
De man en de vrouw zeiden allebei tegelijk dat ze niets hadden gehoord en dat het ook niet kon, er mochten toch immers geen dieren in het tehuis zijn.
De vrouw bevestigde dit maar hield stellig vol dat ze echt af en toe wat hoorde.
Ze liepen snel door en konden hun lachen nog net voor zich houden.
O, o,  als het maar niet uit kwam, wat moesten ze zonder… Moortje!

Een paar dagen later, de balkon deur stond open, opeens een harde gil, het was de buurvrouw die riep dat er iemand in haar huis was. De man en vrouw gingen snel kijken en wie vonden ze daar…Moortje..
Die was, doordat de deuren open stonden, aan de wandel gegaan.
Kom maar Moortje, er gebeurt niets en liefdevol nam de vrouw haar ” Moortje “in haar armen.
Ze keken naar de buurvrouw, wat zou er gaan gebeuren!!
Maar de buurvrouw zei, zie je wel dat ik wat heb gehoord en jullie mij maar voor de gek houden.
Nee, wees niet bang, ik zal niets zeggen. Ik hou van katten, helaas heb ik die van mijzelf ook niet mee mogen nemen.
Ik zal samen met jullie zorgen dat Moortje nog lang bij jullie kan zijn.
Bij mij is jullie geheim veilig.
Opgelucht gingen de man en de vrouw met Moortje weer naar binnen en de deur werd maar voor de zekerheid op een haakje gezet. Want niet iedereen zou zo reageren als hun buurvrouw.
En Moortje wilde ze voor geen goud kwijt!!!

© 2004  Mar Klavier  ( Patricia ) 2004